Διαρκώς σε κίνηση, πάντα η ίδια. Διαχρονικά ατελής, φασαριόζα, μουντή μέσα στην πολυχρωμία της, ενίοτε σκληρή, μα πάντα γοητευτική. Με κέντρο την πλατεία-ομφαλό της πρωτεύουσας, κινούμαστε ακτινωτά, από την Κάνιγγος και τα Χαυτεία μέχρι τη Βαρβάκειο και λίγο παραπέρα, χαρτογραφώντας δρόμους, ήχους και μυρωδιές, γεύσεις και συνταγές και καταγράφοντας ιστορίες θρυλικών μαγαζιών και ανθρώπων.
Οι πάγκοι με τα ψάρια, το πρωινό ξεφόρτωμα, η καζούρα από τους εμπόρους, η ζωντάνια και η κίνηση, τα παλιά ξενυχτάδικα και το φάντασμα των κλειστών καταστημάτων.
Ένας περίπατος συναισθηματικός είναι η οδός Ευριπίδου. Κάποτε έδρα πάσης φύσεως επαγγελματιών, πλέον κυρίως γνωστή για τα μπαχαράδικα, τα τυροπωλεία και τα παστουρματζίδικα. Πολύχρωμη, πολυσύχναστη και πολυδιάβατη, είναι η μυρωδάτη οδός του παρελθόντος, του τώρα και του μέλλοντος, μια γειτονιά του κόσμου.
Ένας σύντομος οδηγός γεύσης: παλιά οινομαγειρεία, ταβέρνες χτισμένες σε ερείπια αρχαίων ναών, μοντέρνα φαγάδικα, ιστορικά καφεκοπτεία αλλά και speciality καφέ, λουκουμάδες και σουβλάκια αλά παλαιά, όλα χωρούν στο παλίμψηστο των γεύσεων και των εμπειριών που είναι η Ομόνοια.
Έχει δικό της χαρακτήρα η κουζίνα της πλατείας, είναι αστική και λαϊκή μαζί, έχει κάτι για όλους. Έχει πίτες, κοτόσουπες αλλά και νουά και πεντανόστιμες κροκέτες και κεφτεδάκια.
Τις προτείνουν με περηφάνια τις γαρίδες που φτιάχνουν με τη λευκή σαλτσούλα, τέλεια για να βουτάς ψωμί. Είναι μία από τις σπεσιαλιτέ τους και από τα πιο ευπώλητα του μαγαζιού.
Έχουν βρει μια απλή αλλά σούπερ συνταγή για κεφτέδες στο στέκι της Θεάτρου. Είναι τραγανοί εξωτερικά, κι ας μην έχουν πανάρισμα, ούτε καν με αλεύρι. «Θέλει καυτό και μπόλικο λάδι», μου συστήνουν οι μαγείρισσες.
