Με ενοχλεί που δεν έχω χρόνο αυτήν την περίοδο να ασχοληθώ με το ΝΙΟΥΖΛΕΤΤΕΡ και τώρα που ξέκλεψα μια ωρίτσα μεταξύ δουλειάς και του απαραίτητα 8ωρου ύπνου μου, είπα να μοιραστώ κάποιες σκόρπιες σκέψεις που έχω στο κεφάλι μου περί μαγειρικής, μουσικής, λουλουδιών και άλλων. Thanks for reading ΝΙΟΥΖΛΕΤΤΕΡ. Subscribe for more.
Κουκιά. Βρήκα φρέσκα κουκιά στην μανάβισσα μου την Φρόσω (Γρηγορίου Αυξεντίου 4, Ιλίσια) και πήρα ένα κιλό για να μαγειρέψω το προηγούμενο ΣΚ. Πήρα κατευθείαν τηλέφωνο την Μαλία να μου πει πως να τα μαγειρέψω αλλά άρχισε να μου λέει ότι μπορεί να πάθω αλλεργία παρόλο που έχω φάει τόνους κουκιά στα διάφορα Αιγυπτιακά που τρώμε οικογενειακώς (βλ. ΝΙΟΥΛΕΤΤΕΡ νούμερο δύο) και ότι πρέπει να πετάξω τους λοβούς γιατί είναι πικροί και να χαράξω το κουκιά στο πλάι γιατί σκληρά. Δεν με έπεισε ότι ξέρει στηη πραγματικότητα τι πρέπει να κάνω, την έκλεισα, γκούγκλαρα και τα έκανα γιαχνί. Τσιγάρισα κρεμμύδι ξερό και φρέσκο, σκορδάκι σε φέτες, μετά τις πατατούλες και τα καρότα και στο τέλος έφερα μια βόλτα τα κουκιά να λαδωθούν. Έτριψα ντομάτες, αλατοπιπέρωσα και χαμήλωσα τελείως την φωτιά να μαγειρευτούν μέχρι να μαλακώσουν τα πάντα. Στο τέλος έβαλα μαϊντανό και ώμο ελαιόλαδο, ανακάτεψα απαλά και άφησα να σταθούν για 10 λεπτά. Νόστιμα ήταν δεν μπορώ να πω, αλλά αρκετά πικρά οπότε μάλλον την επόμενη φορά θα τα ζεματίσω για να ξεπικρίσουν ελαφρώς. Και θα ακούω την Μαλία. Πάτα PLAY πριν συνεχίσεις το διάβασμα:
Arte Povera. Πήγα σινεμά για δεύτερη φορά φέτος και δεν με πήρε ο ύπνος. Δεν μπορώ να κάνω κάτι γι’αυτό και δεν έχει σχέση με το αν αυτό που βλέπω είναι ενδιαφέρον ή όχι, αλλά ομολογώ ότι τα σινεμά και τα θέατρα με νανουρίζουν και σχεδόν πάντα κοιμάμαι μόλις περάσει το πρώτο μισάωρο. Είδα λοιπόν το Arte Povera , το ντοκυμαντέρ για το πως δημιουργήθηκε ο δίσκος του Beats Pliz με κομμάτια που συνδυάζουν συμφωνική κλασική μουσική με ραπ. Τον δίσκο τον έχω λιώσει και έχω αγαπήσει πολλά κομμάτια του και ήταν πολύ όμορφο να βλέπεις την όλη διαδικασία δημιουργίας του. Ακούω ραπ; Κάποιες φορές ναι, αφού βρίσκω τρομερά ενδιαφέρον ότι κάθε κομμάτι αποτυπώνει την κοινωνικοπολιτική κατάσταση της εποχής που γράφτηκε. Εξάλλου μία από τις πιο ωραίες, δυνατές και συγκινητικές συναυλίες που έχω πάει είναι του ΛΕΞ το καλοκαίρι του 22 στο γήπεδο του Πανιωνίου.
Συναυλίες. Την πρώτη σοβαρή συναυλία την πήγα “μεγάλη” και για την ακρίβεια το 2017. Ήταν οι Roykshop στην Πλατεία Νερού και δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Η ιδέα έπεσε από τον κολλητό Κάβδα, αντιστάθηκα, δεν μάσησε, πήγα με βαρεμάρα και μισή καρδιά, γύρισα εκστασιασμένη και με έναν καινούριο κόσμο ορθάνοιχτο μπροστά μου πανέτοιμη να τον εξερευνήσω. Από τότε μέχρι σήμερα πάω σε ότι rock, punk, pop, indie συναυλία γίνεται στην πόλη, τρέχω στα εξωτερικά σε φεστιβάλ, έχω γίνει nerd των καλλιτεχνών αφού πάω διαβασμένη στις συναυλίες τους σε cv, τραγούδια και στίχους και ευτυχώς που βρήκα αυτό το νέο χόμπι από τότε που έκανα την μαγειρική δουλειά ψαχνόμουν. Νιώθω τόσο τυχερή που οι φίλοι μου και ο σύντροφος μου είναι concert junkies και με κουβαλάνε παντού μαζί τους, Φέυος το καλοκαίρι θα γίνει χαμός από συναυλίες και περισσότερο ανυπομονώ για Florence and The Machine στην Πλατεία Νερού αυτήν την φορά και για IDLES. Αγάπη. Γνώρισα πρόσφατα τον Νεκτάριο και τα ζώα του στο αγροτόσπιτο που μένουν και το λένε Athens Happy House. Από την μέρα εκείνη δεν έχω σταματήσει να αναρωτιέμαι πόση δύναμη χρειάζεται κάποιος που αγαπά τόσο πολύ τα ζώα, να σώζει τα κατατρεγμένα, άρρωστα, κακοποιημένα, γέρικα αυτού του κόσμου, να τους προσφέρει τόσο απλόχερα φαγητό, στέγη, φάρμακα, γιατρούς, φροντίδα, αγκαλιές και μετά να τα αποχωρίζεται είτε για να πάνε στις νέες τους οικογένειες είτε γιατί πεθαίνουν. Όταν σκεφτόμουν ότι κάποια στιγμή θα ήθελα να φύγω από την Αθήνα και να φτιάξω μια φάρμα για να μαζεύω ζωάκια, δεν είχα υπολογίσει ποσό σκληρή μπορεί να είναι αυτή η ζωή, φάνταζε στο μυαλό μου πιο ειδυλλιακή. Ο Νεκτάριος είναι ο ήρωας μου.
Λουλούδια. Έχω περάσει δυο πολύ όμορφα Σάββατα στο Polyamorous στα Εξάρχεια (Μαυρομιχάλη 44). Αυτό το πολύχρωμο, μοσχοβολιστό μαγαζάκι με έκανε να αναθεωρήσω την αντιπάθεια που είχα στα λουλούδια, να φεύγω κάθε φορά με μικρά και τεράστια μπουκέτα στα χέρια και να γεμίσω με αυτά τα βάζα του σπιτιού μου. Στεναχωριέμαι ακόμα όταν πεθαίνουν και τα πετάω, δε νομίζω να το ξεπεράσω ποτέ αυτό, αλλά η αλήθεια είναι ότι όταν ξυπνάω το πρωί και τα βλέπω στον πάγκο της νησίδας μου φτιάχνουν την διάθεση. Γράφοντας αυτές τις γραμμές πίνω το ζωηρό, δροσιστικό και βιοδυναμικής καλλιέργειας 100 Hügel του Γερμανικού οινοποιού Wittmann που πρώτα φορά ήπια σε χάρτινο ποτήρι στο πεζοδρόμιο του Polyamorous και στη συνέχεια τσίμπησα από τα ράφια του. Το πιο ρομαντικό μαγαζί της πόλης έχει και όμορφα sex toys στα πίσω ράφια -fucking genius- και αφήνει στο απέναντι παράθυρο τα λουλούδια που είναι έτοιμα να χαλάσουν και δεν μπορούν να πωληθούν, για να στολίσουν κάποιο σπίτι έστω για 1-2 μέρες. Αυτό το ΣΚΔ θα έχει όμορφα στεφάνια για την Πρωτομαγιά.
Νησίδα. Η πρώτη νησίδα που έφτιαξα σε κουζίνα ήταν στο στούντιο της Κεφαλληνίας και μου χάρισε τόσο όμορφες στιγμές που ήταν προϋπόθεση να υπάρχει μεγάλη ευρύχωρη νησίδα που να χωράει αρκετά σκαμπό γύρω-γύρω στις επόμενες δυο κουζίνες μου, στο στούντιο του Madame Ginger στην οδό Μηθύμνης και στο σπίτι μου. Πιστεύω ότι η νησίδα είναι το πιο cozy σημείο του σπιτιού, εκεί που γίνονται τα καλύτερα τραπέζια, οι βραδιές που θυμάσαι για πάντα. Έχουν μια μαγική επιρροή στους ανθρώπους. Τους χαλαρώνουν, τους επιτρέπουν να γελάσουν με την καρδιά τους, να εξομολογηθούν τα ενδόμυχα τους. Πολλές από τις πιο ελεύθερες και ουσιαστικές βραδιές της ζωής μου είναι με φίλους τις έζησα γύρω από μια νησίδα. Άλλοι καθισμένοι στα σκαμπό της και άλλοι όρθιοι, αγαπηθήκαμε, δεθήκαμε, χορέψαμε, φάγαμε, ήπιαμε, μεγαλώσαμε παρέα.
Ποια είναι η συναυλία που περιμένεις πως και πως αυτό το καλοκαίρι; Γράψε μου στα σχόλια και τα λέμε στο επόμενο ΝΙΟΥΖΛΕΤΤΕΡ. Τα λέμε στο επόμενο,
|
Post a Comment