Είμαι η Μαριλού, μάλλον με ξέρες ως Madame Ginger και αυτό είναι το ΝΙΟΥΖΛΕΤΕΡ ΝΟΥΜΕΡΟ ΕΝΑ. Έχω παρατηρήσει ότι εδώ και περίπου έναν χρόνο έχω γραφτεί σε διάφορα newsletter τα οποία όντως ανοίγω, διαβάζω και περνάω καλά μαζί τους, όπως η ΘΕΙΑ ΓΕΥΣΗ του Δημήτρη Κοπαράνη και αυτό του David Lebovitz. Και έτσι αποφάσισα να ξεκινήσω κι εγώ το δικό μου, γιατί δεν σε σπαμάρω αρκετά στα SoMe, θέλω κι άλλο. Από το blog λαμβάνεις ήδη το Food Me Hard κάθε Πέμπτη που επιμελείται η Μαριανίκη και ουσιαστικά πρόκειται για ένα ρεζουμέ του content της εβδομάδας . Εδώ θα κάνουμε κάτι άλλο. Εδώ θα γράφω κάποιες σκέψεις που δεν μπορώ εύκολα να μοιραστώ στο blog, yummy πράγματα που τρώω, κρασιά που μου αρέσουν, κρασιά που δεν μου αρέσουν, σκέψεις για το φαγητό, συναυλίες που πήγα, ταξίδια που ταξίδεψα και ό,τι άλλο θα προκύψει στην πορεία. Εδώ θα προσπαθήσω να μην είμαι η Madame Ginger.
ΖώδιαΚάτι που ενδεχομένως δεν ξέρεις για μένα, είναι ότι πιστεύω στα ζώδια. Όχι στα ζώδια της τελευταίας σελίδας που σου λένε πως θα πάει η μέρα αλλά σε εκείνα που σου λένε ότι ο Αιγόκερως είναι καριερίστας και αντιδραστικός (εγώ), ο Δίδυμος έχει mood swings, ο Ταύρος είναι λιχούδης και ο Τοξότης τσιγκούνης συναισθηματικά (το νιώθει αλλά δεν το δίνει). Και καθόλου άσχετο δεν είναι αυτό με το ΝΙΟΥΖΛΕΤΕΡ, καθώς γεννήθηκε 7 Μαρτίου πράγμα που σημαίνει ότι είναι Ιχθύς και ότι είτε θα περάσουν τέλεια όσοι το διαβάζουν καθώς ο Ιχθύς είναι δημιουργικός και αστείος, είτε ότι μία που το διάβασες και μία που δεν θα το ξαναδείς καθώς ο Ιχθύς είναι επίσης ασταθής και ανεύθυνος. Ο αγαπημένος μου Ιχθύς είναι ο Μπρους Γουίλις. Και ο Σωτήρης Κοντιζάς. Φαγητό έξωΜπορεί οι καραντίνες να έχουν τελειώσει καιρό, αλλά εγώ μόλις τώρα κατάφερα να συντονιστώ με το βγαίνω έξω και κυρίως με το τρώω έξω. Έτσι από τον Ιανουάριο μέχρι σήμερα έχω πάει 2-3 φορές για φαγητό και είναι κάτι που θα ήθελα να καθιερώσω μία φορά την εβδομάδα. Το πιο αγαπημένο μου ήταν το Pharaoh και δεν θα πω πολλά, γιατί έχουν γραφτεί άπειρες λέξεις για το πιο hot μαγαζί της πόλης και δεν περίμενες εμένα. Θέλω απλά να τονίσω ότι φάγαμε 8 άτομα μόνο τα χορτοφαγικά πιάτα του μενού, τα οποία ήταν καταρχάς πολλά, απίστευτα σε γεύση, χορτάσαμε (το είχα πολύ άγχος) και δεν έλειψε σε κανέναν τίποτα. Ενάμιση μήνα μετά και γεύομαι σχεδόν τα ψητά χόρτα στη σχάρα με το γαλοτύρι. Βαιμπάραμε απόλυτα με την μουσική, γουστάραμε με το σέρβις, ήπιαμε κρασάρες και γενικώς ανυπομονώ να ξαναπάω. Θα κλείσω από τώρα για τον Μάιο αν είναι.
Στο PharaohΠολύ ωραία έφαγα και στο Winners, το εστιατορικό βιγκανάδικο στην οδό Νίκης, έναν δρόμο που εξελίσετται σε vegan παράδεισο με το Holy Llama και το Avocado να συμπληρώνουν προς το παρόν την τρίαδα, αλλά και το 4 seasons όπου μπορείς να βρεις plant-based πρώτη ύλη. Γενικώς ξέρω ότι οι περισσότεροι ακούτε βίγκαν και βγάζετε αυτοάνοσο, αλλά αν δεν έχεις φάει το τούμπανο μπέργκερ του Winners με τα μπέικον και τις σάλτσες και τα τυριά που λιώνουν ή αυτό που φτιάχνει όταν έχει κέφια ο Φαχντ στο Guerilla Chef Burger στα Εξάρχεια και με αναγκάζει να πάρω δεύτερο και ένα τρίτο κρυφά που δεν θα παραδεχτώ ποτέ σε κανέναν ότι έφαγα, τότε δεν έχεις ιδέα ποσό γαμάτη μπορεί να είναι η βίγκαν κουζίνα. Φαγητό μέσαΝαι και κάτι άλλο που θα είχα πλάκα να ξέρεις για μένα. Δεν μαγειρεύω πολύ στο σπίτι. Συνήθως κουβαλάω τάπερ από την δουλειά (να κατάλαβες, αν έγραφα τώρα στα SoMe, θα έπρεπε να γράψω δοχεία τροφίμων γιατί το τάπερ είναι μάρκα, αλλά καταλαβαινόμαστε καλύτερα έτσι πώς να το κάνουμε δλδ) ή μαγειρεύει ο Φώτης (ο σύντροφος μου) ή συνήθως τρώμε delivery. Εχτές έφαγα τα τρομερά σουβλάκια σόγιας από το Veganaki, ζουμερά και πεντανόστιμα με πιτούλες ρυζιού και πατάτες φούρνου. Εσύ πού τρως καλό σουβλάκι; Μία φορά την εβδομάδα θα κατέβω στον Σταθμό Λαρίσης και εκεί θα με περιμένει η γιαγιά Μαλία (καμιά φορά με μπικουτί) με μία χάρτινη σακούλα που συνήθως περιλαμβάνει:
Θα προσπαθήσω την επόμενη φορά να θυμηθώ να την βγάλω φωτογραφία. Προς το παρόν μοιράζομαι το πρασόρυζο και τις έτοιμες κομμένες σαλάτες που παρέλαβα σήμερα.
H γιαγιά Μαλία, πέρα από μανία με την καθαριότητα και τα τέλεια χωρισμένα φαγητά σε σακουλάκια, λατρεύει τον Μπιφτέκη (θα μιλήσουμε σε επόμενο ΝΙΟΥΖΛΕΤΕΡ για αυτό), είναι τύπου φεμινίστρια χωρίς να το ξέρει, μαγειρεύει τέλεια μελωμένα λαδερά αλλά δε νομίζω κάτι άλλο, δούλευε σε κάποιο Υπουργείο (νομίζω Εσωτερικών) και με έπαιρνε μαζί της στη δουλειά τις μέρες που με “κρατούσε”, δηλώνει βέγκαν, με έμαθε να αγαπώ το σιδέρωμα τα καλοκαίρια που περνούσαμε μαζί στο χωριό (νομίζω έχω κλείσει 8ωρο μια φορά σιδερώνοντας) και στα 80 της ακόμα προτιμά να κουβαλήσει σε όλη την Πατησίων 3 τσάντες γεμάτες ζαρζαβατικά από την λαϊκή της, παρά να πάω εγώ να τα πάρω με το αμάξι για να μην κουραστώ. Η Μαλία με μεγάλωσε και την αγαπώ πολύ. Τα τάπερ της είναι απλά η αφορμή να βρισκόμαστε για 5 λεπτά στα όρθια και να βλέπει με τα μάτια της ότι είμαι καλά, αλλά κι εγώ το ίδιο. Κάθε φορά που φεύγω την βλέπω από το καθρεφτάκι να με αποχαιρετάει σταυρώνοντας με και ψιθυρίζοντας “η Παναγιά μαζί σου”. Αυτό το ΝΙΟΥΖΛΕΤΤΕΡ εμπνεύστηκε από την πρώτη υπέροχη έκδοση του Greek Visions την οποία μπορείς να βρεις εδώ. Τα λέμε στο επόμενο,
Read ΝΙΟΥΖΛΕΤΤΕΡ in the app Listen to posts, join subscriber chats, and never miss an update from Marilou.
|
Post a Comment